Dolomity - Marmolada 3343 m.n.p.m.
Na drugi dzień
wędrówki zaplanowaliśmy Włoski Dżem…- widząc inne relacje z tego miejsca-
często zastanawialiśmy się jak smakuje dżem powyżej 3 tysięcy. Biwak na „dziko”
pod Marmoladą sprawdził się znakomicie! Wczesna pobudka o 6 rano patrzymy
pogoda do dupy, zwijanie obozu i ruszamy ku najwyższemu pasmu w Dolomitach.
Barbórka na samą myśl o koszykowej kolejce dostawała rozstroju żołądka, a ja
tylko podsuwałem diabelskie rozwiązanie- „może by tak rozbujać nasz koszyk?” Ha
ha! „Ten to ma pomysły, ja tu ledwo stoję, kurczowo trzymam się tego koszyka –
chociaż to bezsensu, bo jakbyśmy polecieli w dół to razem z nim…” – takie myśli
chodziły po głowie Barbórce.
No ale szczęśliwie udało się wyskoczyć z koszyka w
odpowiednim momencie - na wysokości 2.626 m i rozpoczęliśmy zejście i następnie
żmudne podejście pod Forcella Marmolada szlakiem 606, najpierw po kamiennych
progach, potem po śnieżnym polu.
Ubieramy się ferratowo i startujemy! Idziemy
cały czas granią zachodnią ku szczytowi pokonując liczne rysy, półki i inne
ciekawe urozmaicenia skalne. Po pokonaniu licznych klamer wyciągamy głowy ku
górze widać już kilka „cycków” ale to ciągle nie jest upragniona Punta Penia.
Wychodzimy na śnieżne pole, a stamtąd już szczyt na wyciągnięcie ręki. Ostatnie
kroki i jest krzyż! Jesteśmy!
Bijemy swoje prywatne rekordy wysokości – 3.343
jupii – udało się wejść. Dziewczyny (Sonia i Zanzara) czekają już od dłuższego
czasu na nas! Tak to już będzie na tym wyjeździe – Koviki zawsze mają swoje
tempo robimy wspólne fotki, cieszymy się, że mamy takie warunki pogodowe –
widać pięknie masyw Sella z Piz Boe na czele, widać Sassolungo, widać… ja
pierdziu - wszystko widać!!!
No ale, czas leci nieubłaganie, ostatnia kolejka
odjeżdża o 16.45 – trzeba się spieszyć. W dół schodzimy najpierw śniegowym
polem, by potem zejść krótka i prostą ferratą na lodowiec, i tutaj idziemy po
śladach, omijając szczęśliwie rozwarte gardła lodowca – szczeliny. Często to
przypomina zjazdowe tempo, bo śnieg miękki i śliski, ale dzięki temu dobiegamy
do kolejki (miejsce startu) o 17.05.
Barbórka błagalnie patrzy wzrokiem kota ze
Shreka na pana technicznego, a ten pokazuje 10 minut – w przypływie emocji
wymyka się jej i kieruje do Pana „Aj lov ju” – a ja myślę: „no tak, takiemu to
od razu mówi aj lov ju - co tam, że wkrótce bierzemy ślub…” Szczęśliwie
zjeżdżamy kolejką po 30 minutach (ach te włoskie zegarki) i rozpoczynamy
wieczorny rytuał kąpielowo-biesiadny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Napisz nam proszę co o tym sądzisz :)