Ferrata Brigata Tridentina

Dolomity - Brigata Tridentina

Kliknij i dowiedz się więcej

Zaczynamy od grupy Sella, „która jest chyba najbardziej oryginalną grupą Dolomitów i daleko odbiega od wyobrażeń o górach. Wnętrze stanowi szeroki płaskowyż zawieszony nad dolinami, ku którym obrywa się gigantycznymi urwiskami”. Tak ten masyw wspomina Dariusz Tkaczyk. My wybieramy się na jedną z najbardziej popularnych ferrat Dolomitów. Przemyślana, logicznie poprowadzona dająca możliwość przejścia mniej doświadczonym turystom.

Zaczynamy z Passo Gardena, gdzie … pijemy kawę. Następnie diabelskim szlakiem o nr 666 wśród traw i skał pod urwiskami Sas dla Luesa i Torre Brunico podchodzimy pod początek ferraty. Ten fragment zajmuje jakąś godzinkę. W międzyczasie podziwiamy piękną Grań Cir, którą trzeba będzie odwiedzić przy najbliższej sposobności.

Szpeimy się i zaczynamy się wspinać korzystnie ukształtowanymi skałami wzdłuż wąwozu, którym płynie strumień wypływający z Lech de Piscadu. Basia potwierdza, że to była dla niej bardziej wymagająca ferratka, ale dała dużo satysfakcji – bo kilka miejsc było naprawdę ciekawych. Obyło się nawet bez skakania Kovikovi po głowie, więc postęp jest.

Po około 2 godzinach rozdzielamy się. Paulina kontynuuje wspinaczkę ku podwieszanemu mostkowi, a my już łatwym terenem dochodzimy do Rif. Piscadu. Po 25 minutach spotykamy się tam. Piwko, kawka i takie tam standardy schroniskowe.

Po godzince w uroczym schronisku wracamy na szlak 666 i rozpoczynamy zejście. Trasa prowadzi stromą doliną Val Setus, wrzynającą się w mur skalny Selli od północy. Dolina przypomina wąwóz o urwistych ścianach i jest typowa dla tego miejsca. W górnej części są ubezpieczenia nie wymagające asekuracji. W dolnej partii, ulubione dolomitowe piargi.

Basia zadowolona, bo przekroczyła kolejne swoje granice. Kovik i Paulina zadowoleni, bo ferrata fajna, ludzie fajni i pogoda – znowu brzydka, czyli fajna.

Hasło dnia: „diabelska droga nas nie pokona”