Mądry wycof nigdy nie przynosi ujmy

 

Tatry - Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem 2307 m.n.p.m.

To był jeden z tych sierpniowych dni, upalnych, ale długich na wymagające wędrówki. Już o świcie słońce świeciło intensywnie, a powietrze nabierało temperatury. Postanowiliśmy z Barbórką tego dnia zdobyć Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Wiedzieliśmy, że czeka nas wyzwanie, ale to właśnie jest część uroku Tatr. Dotarliśmy na parking na Palenicy Białczańskiej i rozpoczęliśmy naszą wędrówkę w stronę Morskiego Oka. Pomimo wczesnej godziny, szlak już tętnił życiem. Morskie Oko przywitało nas swoim względnym spokojem, który można tutaj znaleźć tylko w porannych godzinach. Krótki postój na kawkę i szarlotkę, zdjęcia na tle lśniącej tafli jeziora, ruszamy dalej - w kierunku Czarnego Stawu pod Rysami.

Słońce było już wysoko na niebie, a temperatura dawała o sobie znać. Ścieżka prowadziła stromo w górę, ale nasza determinacja była silna. W końcu dotarliśmy do Czarnego Stawu, którego ciemna woda kontrastowała z błękitem nieba i otaczającymi go górami. Tutaj zatrzymaliśmy się na dłużej, żeby odpocząć i nabrać sił przed kolejnym etapem wędrówki. Barbórka usiadła na kamieniu i oparła się o plecak. Od kilku dni walczyła z przeziębieniem, a trud szlaku i upał zaczynały dawać jej się we znaki. „Chyba jednak nie dam rady iść dalej,” powiedziała zmęczonym głosem. Znam ją dobrze i wiedziałem, że przyznanie się do słabości to prawdziwe wyzwanie.

Podjęła jeszcze próbę, by wspiąć się wyżej, ale po 15 minutach ostatecznie potwierdziła, że poczeka na mnie przy Czarnym Stawie. Obiecałem łączność przez walkie talkie i ruszyłem dalej sam. Szlak prowadzący na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem stawał się coraz bardziej wymagający. Słońce prażyło, szczęśliwie szlak prowadził też cienistymi odcinkami. Strome podejścia wymagały skupienia i ostrożności. Miejscami trzeba było wspomagać się łańcuchami i klamrami. Przede mną piętrzyły się kamienne ściany. Krajobraz stawał się coraz bardziej surowy, ale widoki na lazurowe stawy wynagradzały wysiłek. W końcu dotarłem na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Zmęczony, ale pełen satysfakcji, usiadłem na skraju przepaści, spoglądając na rozciągające się wokół panoramy. Z jednej strony widziałem Morskie Oko, które wydawało się maleńką plamką wśród skalnych olbrzymów, a z drugiej otwierał się widok na Słowackie Tatry i Hińczowy Staw. Siedziałem tam przez chwilę, chłonąc piękno. Słońce było już wysoko na niebie, a jego promienie odbijały się od kamieni. Poczułem przypływ radości i spokoju. Wiedziałem, że muszę wracać do Basi, ale czułem się spełniony. Zrobiłem kilka zdjęć, by móc pokazać jej, co udało mi się zobaczyć i powoli zacząłem schodzić.

Powrót okazał się równie wymagający. Upał nie odpuszczał, a ścieżka była dosyć stroma. Każdy krok musiał być dobrze przemyślany. W końcu dotarłem do Czarnego Stawu, gdzie w cieniu czekała na mnie Basia. Spędziliśmy jeszcze chwilę nad brzegiem Czarnego Stawu, delektując się ciszą i spokojem. Potem, już razem, zaczęliśmy schodzić w dół, w kierunku Morskiego Oka.

Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, a w powietrzu czuć było zapach górskiego lasu. Tego dnia nie zdobyliśmy przełęczy razem, ale i tak wracaliśmy szczęśliwi. Tatry znów pokazały nam swoje piękno, a my, choć zmęczeni, czuliśmy się częścią tego tatrzańskiego krajobrazu.

WIĘCEJ ZDJĘĆ