Daleko jeszcze?

Tatry - Otargańce 2194 m.n.p.m. 

„Bieszczady to dzikie góry!”. Kto tak twierdzi, ten albo nie zna życia (żartobliwie ujmując), albo nie był na grani Otargańców w słowackich Tatrach Zachodnich. Ale po kolei. Klasycznego pana parkingowego w odblaskowej kamizelce zastąpiła tym razem tablica informacyjna z numerem telefonu, pod który należy wysłać sms z rejestracją auta.

Przy szlabanie u wylotu Doliny Wąskiej żegnamy się z pięciometrowym, drewnianym strażnikiem nie wiedząc, że spotkamy go jak już się będzie ściemniać. Po 20 minutowym spacerze szeroką, szutrową drogą cieszymy się, że urwaliśmy 10 minut z mapowego czasu. Po tym odcinku odbijamy w dzicz. Następuje długie, mozolne zdobywanie wysokości. Szlak biegnie po nasłonecznionym o tej porze dnia zboczu wśród wysokich i gęstych traw, na przemian z leśnymi odcinkami, na których musimy zmagać się z licznymi przeszkodami w postaci powalonych drzew. Przeszkody te pokonywać trzeba różnymi sposobami: pod drzewem, nad drzewem – rzadziej omijając. Ten etap wymaga czujności – nietrudno zgubić szlak. Po dwóch godzinach ostrej walki stajemy na pierwszym z ośmiu szczytów tego dnia.

Od tej pory już nic nie będzie takie samo. Kolejny etap stanowi wędrówka słoneczną granią góra – dół, góra – dół rzuca Barbórka  - jak to w życiu. Trzeba zaakceptować fakt, że zdobyte metry za chwilę wytracimy, a Barbórka jest lekko przerażona faktem tak licznych szczytowań w tak krótkich odstępach czasu. Teraz już wiemy, że ten dzień będzie długi. Niżna Magura, Niżne Otargańce, Wyżne Otargańce i Wyżna Magura oraz dwa bezimienne szczyty padają naszym łupem. Ktoś miał niezłą fantazję tworząc nazwy tych szczytów. Rosnące zmęczenie i kolejne kilometry w nogach rekompensują bajeczne widoki w każdym kierunku, a my z utęsknieniem wypatrujemy klasycznej zachodniotatrzańskiej ścieżki, gdyż charakter poprzednich szczytów bardziej przypomina skaliste Tatry Wysokie.

Na Raczkowej Czubie spędzamy dłuższą chwilę i dochodzimy do wniosku, że tego wieczora w gojeniu ran, oprócz suplementów płynnych w postaci dużej ilości piwa, w ruch pójdzie PANTENOL. Po wejściu na Jarząbczy Wierch cieszymy się, że podejścia są już za nami. W późniejszym czasie okazało się, że ta radość była przedwczesna. Zielony szlak do Doliny Jamnickiej okazał się morderczy. Strome gruzowisko w pierwszej fazie i mega gęste kosodrzewiny zrośnięte ze sobą wysysały z nas resztki komfortu psychicznego. Przeraża nas fakt, jak bardzo zaniedbane są słowackie odcinki.

 

Kiedy kilka lat temu wracałem z Markiem z Barańca pamiętam, że dnem Doliny Jamnickiej poprowadzona jest szutrowa droga. Z wielką nadzieją czekaliśmy na nią, gdyż do stracenia mieliśmy jeszcze 400 metrów w pionie. Trasa była już prosta, lecz nogi odmawiały nam posłuszeństwa i szliśmy tylko siłą woli. W końcu po 12.5 godzinach akcji górskiej w świetle zachodzącego słońca widzimy pięciometrowego strażnika parku. Pod wpływem całodniowego wysiłku wydaje nam się, że do nas macha. Podsumowując szlak, umieszczamy go w kategorii piękny, ale gdybyś chciał/a go z kimś przejść – nie dzwoń do nas w tej sprawie.  

WIĘCEJ ZDJĘĆ