Więcej was nie było?

 Tatry - Czerwona Ławka 2352 m.n.p.m.

Drugiego dnia wstaliśmy dosyć wcześnie bo już o 5.30 Niby wcześnie rano, ale 9 godz snu wystarczyło, aby zregenerować siły. Plan był prosty: przechodzimy przez Czerwoną Ławkę z jednej doliny do drugiej. W tym przypadku też już wędrowałem tą trasą. W Starym smokowcu jesteśmy coś ok. 7 rano patrzymy a pierwsza kolejka na Hrebeniok odjeżdża o 7.30. Szybkie kalkulacje w głowie i wychodzi, że czekając na nią zaoszczędzimy trochę sił a czasowo wyjdzie mniej więcej to samo.  

Z Siodełka ruszamy czerwonym szlakiem przez Wodospady Zimnej Wody i Chatę Zamkowskiego.

Odcinek ten mija nam dosyć sprawnie. No bo jak mogło być w sumie inaczej. Basia jest pod wrażeniem miejscówki Chaty Zamkowskiego.  Po króciutkim postoju wykorzystanym na wyrównaniu oddechu, ruszamy ku kolejnej chacie: Chacie Teryho. Szybko przemierzamy kolejne setki metrów. Wychodzimy z lasu, następnie kosówki. Zdobywam plusy u „kochanej” recytując nazwy szczytów widocznych naokoło. Dolina Małej Zimnej Wody pierwszym razem sprawiła mi więcej problemów kondycyjnych. Tym razem obyło się bez nich.

Do schroniska dochodzimy w wyborowych humorach. Posilamy się ichnią zupką czosnkową i kapuśniakiem. Obydwie „dupy nie urwały”. Robimy parę fotek i ruszamy ku przełęczy. 

Ludzi spora liczba – będzie tłok. Sprawnie obchodzimy Lodową Grań i zakosy doprowadzające pod łańcuchy. Ku zdziwieniu innych przyoblekamy się w kaski i ruszamy na najtrudniejszy szlak w Tatrach Słowackich. Jak dla mnie najtrudniejszą „rzeczą” na tym odcinku są właśnie tłumy. Kilka razy leciały na nas może nie wielkie, ale kamienie wielkości pięści. Hop hyc, hop hyc i jesteśmy na Ławce.

Mówię kochanej, aby poczekała chwilę a ja sam wspinam się wyżej w kierunku Małego Lodowego Szczytu. Króciutki odcinek – bo przeszedłem może jakieś 50 metrów wyżej sprawił mi mnóstwo radości. Widziałem troje ludzi schodzących ze szczytu i myślę, że tą drogę muszę dopisać do swojego długoterminowego planu. Wracam do Basi tam robimy sobie i innym fotki i schodzimy w stronę kolejnego już schroniska tego dnia.

Ale do niego jeszcze długa droga. Początkowo żółwim tempem po osypujących się kamieniach, aż do wielkich skał, które uformowały naszą trasę. Co chwila pytam, czy może byśmy sobie skrócili i zeszli ku widocznej ścieżce na dnie Staroleśnej Doliny, ale Barbara ostro chce odwiedzić Zbójnicką Chatę. Tak więc powoli z mozołem przemierzamy Strzeleckie Pola i następnie obchodzimy Jaworową Galerię i Zbójnicki Spad. 

W chacie spożywamy słodkości jakie mamy i kanapeczki, które smakują jak trociny, więc trzeba je popić piwem lub kofolą – co kto woli. Po trzech kwadransach rozpoczynamy mozolne schodzenie.

Mamy dużo czasu, więc się nie śpieszymy. Ale po jakimś czasie chce się już być na dole, więc co chwila mówię kochanej, że jeszcze 5-10 min co wywołuję najpierw salwę śmiechu a po godzinie już zdenerwowanie. W końcu po którejś już próbie mówię, że te 5 min to jest właśnie teraz. I tak się staje, gdy wychodzimy na magistrale tatrzańską, która doprowadza nas do kolejki na Hrebenioku. W Starym Smokowcu zmierzając do sklepu idziemy już na „automacie” – nogi nie chcą, ale muszą. Na kwaterze spijamy po 2-3 piwka z właścicielem i grzecznie po czynnościach popołudniowo-wieczornych kładziemy się lulu.

WIĘCEJ ZDJĘĆ