Górolotni: Przedświąteczny atak na Turbacz

Gorce - Turbacz 1310 m.n.p.m.

Najlepsze są wyjazdy w górskim towarzystwie… a te, dedykowane świętom są naprawdę wyjątkowe…w tym roku pierwszy raz korzystamy ze sposobności uczestnictwa w górskim spotkaniu wigilijnym. Miejsce nam nieznane, więc z podekscytowaniem wyruszamy rankiem ze stolicy w kierunku Gorców! Uświadomieni, że będziemy odcięci od cywilizacji, zabieramy śpiwory, termosy, niezbędne jedzenie, świąteczne potrawy i…. stroje – tym razem wystąpimy w roli Mikołaja i Śnieżynki. Podróż mija szybko i nawet pogoda jest łaskawa, pozwala na pierwsze zachwyty nad Tatrami dosłownie chwilę za Krakowem. Dojeżdżamy do Nowego Targu, a nawet do Obidowej – gdzie zostawiamy samochód i ruszamy zielonym szlakiem uzbrojeni w cięższe, niż zawsze, plecaki.

Zima w Gorcach już na całego! Przecieramy dzielnie szlak, bo tylko my wybieramy nieco dłuższy wariant przejścia do Koliby, ale jak się okazuje był to bardzo trafny wybór! Od czasu do czasu zza drzew odsłaniają nam się Tatry, może widoczność nie powala, ale jest co podziwiać, a spora warstwa śniegu dostarcza podwójnej radości… uwielbiamy chodzić w takich warunkach.

Do Koliby docieramy po ok. 1,5 godzinie spokojnego marszu – przed samą Kolibą sterczymy z dobre 10 minut – miejscówka zachwyca! Spędzenie 2 dni, bez udogodnień i z tatrzańskimi widokami, to zapowiedź najlepszych górskich doznań!

Jak się okazuje, Koliba to naprawdę klimatyczne miejsce: rozpalony kominek, zapalone lampki i świeczki, bo tylko generator prądu jest źródłem energii, więc działamy na trybie oszczędnościowym…no i ta łazienka… czy kąpał się ktoś kiedyś w szafie? Wszystko to sprawia, że nic nam więcej do szczęścia nie potrzeba, no może jeszcze niebieskiego niema i widoku z okna, oczywiście na…Tatry Wieczór upływa więc w atmosferze śmiechów, strzelającego drewna w kominku i w oczekiwaniu na kolejnych przybyszów z cywilizacji… a za oknem sypie śnieg!

Następnego dnia gremialnie o 9 ruszamy na Turbacz. Szybkobiegacze torują drogę, przedzierając się w świeżym puchu śniegu, w końcu całą noc padało…ale humory dopisują i żwawo pokonujemy kolejne odcinki trasy. Co jakiś czas uważnie wypatrujemy szlaku, bo jak się potem okazuje, niektórych w drodze powrotnej pognało prawie do Nowego Targu. Szlak nie pozwala się nudzić, ale pogoda nie rozpieszcza, więc dzisiaj Tatry możemy sobie tylko wyobrazić. Po niecałych 3 godzinach meldujemy się w schronisku na Turbaczu, w którym spędzamy dobrą godzinę, próbując wszystkich dostępnych tam zup (a trochę ich tam jest).

W mniejszej już grupie decydujemy się jeszcze zaatakować szczyt – jako nieliczni. Warunki nie są najłatwiejsze, wiatr przybiera na sile, a i powrót tą samą trasą nie jest już taki ekscytujący. Umilamy sobie jednak chwile zdjęciami, kawałami i innymi historiami, które śmieszą tylko w górach.

Zejście do Koliby idzie nam bardzo sprawnie, a korzystając z zagubienia jednej z grup, zyskujemy na czasie. Po powrocie z prędkością huraganu atakujemy łazienkę. Przy 30-osobowej grupie czas ma jednak znaczenie. Wieczór upływa nam na wigilijnych tradycjach, jest opłatek, prezenty i wspólne kolędowanie. Super atmosfera. Mikołaj i Śnieżynka dają radę.

W niedzielę nie jest nam dane pospać, chwilę po 7.00 słyszymy donośne krzyki, że jakieś słońce świeci, że Tatry widać, że nie można tego przegapić. Nie zastanawiając się dłużej Basia wyskakuje z łóżka, zdąży tylko złapać czapkę i polar i już pędzi w piżamowej odsłonie, wychodzi przed chatę i robi zdjęcia. Wszyscy wydają się być jak w amoku – noo a te stroje o poranku! Czy to normalne, żeby w piżamie i klapkach na mróz wychodzić i robić foty - co za górskie „friki”!