Zimowe spełnienia marzeń

Tatry - Świnica 2291 m.n.p.m.

Piątek wieczór, dochodzi 19-ta otrzymuje potwierdzenie, że mam wolne w ten weekend, więc szybko ostatni raz sprawdzam pogodę i rozpoczynamy pakowanie na pierwszy dla mnie w tym roku wyjazd górski. W powietrzu wisi nutka podniecenia, bo Świnicę planowaliśmy już w poprzednim sezonie, ale jakoś tak nie układało się. Mając nadzieję, że wszystko mamy kładziemy się na krótki sen. Poranek w Zakopanym wita nas leciutkim przymrozkiem. Dokonując we wtorek ryzykownego zakupu, nie musimy się męczyć z podejściem z samego dołu wykorzystując kolejkę na szczyt Kasprowego.

Po uzbrojeniu się w kijki, raki, aparaty i kamery wypadałoby się posmarować kremem. Patrzymy po sobie proszącym spojrzeniem, że to właśnie ta druga połówka wzięła ten zbawienny kosmetyk. Na nic zdały się czary i inne mary i próby teleportacji na dół. A jednak! Gdzieś na dnie plecaka odnajdujemy resztkę kremu „20”. Ruszamy granią na wschód. Jako, że mamy sporo czasu, co rusz się zatrzymujemy, by podziwiać widoki dookoła i uwiecznić je na stałe. Ładnie z trasy prezentują się naokoło szczyty przykryte starą warstwą śniegu, spore nawisy, które zapraszają aby na nie wejść.

Żwawym krokiem, równym tempem dochodzimy do Świnickiej Przełęczy i dalej po krótkiej chwili odpoczynku zaczynamy właściwe zdobywanie dziewiczego szczytu dla Barbórki. Dzięki dużemu nastromieniu szybko zdobywamy wysokość i swój szczyt.

Jest nas tam ok. 10 osób. Basia jest wniebowzięta, głowa jej się kręci dookoła szyi, chłonie rozległe widoki same ochy i achy. Świeci słońce, wiatr nie wieje czego chcieć więcej. Siedzimy na szczycie prawie, albo nawet ponad godzinę – no ale jednak trzeba zejść co czynimy.

Trawersując Pośrednią Turnię postanawiam zdobyć jeszcze jeden szczyt. Prosto na krechę wchodzę na sam czubek Turni. I po dłuższej chwili dołączam do Basi na „liliowej” przełęczy.

Ta czarna postać na szczycie to ja

Następnie schodzimy na Halę Gąsienicową gdzie na tle gąsienicowej pary robię szalone zdjęcie.

Podczas schodzenia Boczaniem czujemy, że z naszymi facjatami nie jest dobrze. Krem „20” okazał się zbyt słaby co skutkowało tym, że musiałem dziś zbudzić moją cudowną żonę o 4 rano, aby nałożyła mi make-up, cobym mógł stanąć oko w oko z ambasadorami. Taka praca. 

DUŻO WIĘCEJ ZDJĘĆ