Zimowa babska wizyta w Karkonoszach

Karkonosze

Już na początku roku Basia wpada na pomysł, żeby pochodzić kilka dni z plecakiem od schroniska do schroniska w zimowej szacie. Jak mówi: potrzebuje złapać oddech i oderwać się od rzeczywistości na parę dni – tak totalnie. Tym bardziej, że niedługo czekają nas życiowe wyzwania, którym trzeba sprostać, a które uniemożliwią nam na kilka miesięcy jakiekolwiek wyjazdy. Ostatecznie pada na Karkonosze w lutym, a towarzyszyć jej będzie Paulina. Grafik dopasowany do ferii zimowych na Śląsku. Udaje się też zarezerwować miejsca w schroniskach. Wspomnienia opisane poniżej są autorstwa Basi.

W kierunku Szrenicy

Miejscem spotkania jest Wrocław. Stamtąd udajemy się razem z Pauliną do Szklarskiej Poręby – prognozy są obiecujące. Koleje dolnośląskie gwarantują nam dojazd na czas – niebieskie niebo, słońce praży, a śnieg skrzypi pod stopami. Dzień zapowiada się bardzo dobrze. Plan na dziś – nocleg w schronisku na Szrenicy, powyżej Hali Szrenickiej. Mamy zapas czasu, pierwszy przystanek to cukiernia – trzeba uczcić Walentynki, na stół wjeżdżają dobra kawa i ciacho. Tak to można rozpoczynać górską przygodę. Jak na walentynkowy motyw przewodni przystało, podążamy szlakiem koloru czerwonego – czyli Główny Szlakiem Sudeckim. W ciepłych promieniach słońca docieramy do wodospadu Kamieńczyk, gdzie robi się stromo – wyciągamy odpowiedni ostry sprzęt – raczki jak na wagę złota. Pniemy się w górę i docieramy na rozległą Halę Szrenicką. Schronisko na hali jest już na wyciągnięcie ręki. Są też widoki a zimowa szata nas onieśmiela. Dłuższą chwilę podziwiamy lodowe sople zwisające z dachu schroniska, w końcu wchodzimy do środka na dłuższą przerwę obiadową.

Został nam dziś do pokonania krótki odcinek do góry – nie spieszymy się, a jednocześnie chcemy też dobrze wycelować w zachód słońca ze Szrenicy. Ruszamy do góry, słońce powoli chyli się ku zachodowi – co za spektakl. Przed samym schroniskiem stoimy dobre 20 min. To chyba jeden z piękniejszych zachodów słońca, jaki widziałam.

W doskonałych humorach wchodzimy do schroniska. Wieczór długi, możemy spokojnie skorzystać ze stołówki i rozplanować następny etap wędrówki. Prognozy trochę gorsze – ale jest szansa na okno pogodowe. Zasypiamy z myślą, że jutro trzeba będzie podziałać w zimowej scenerii tak na poważnie. Naszym kolejnym celem jest Przełęcz Karkonoska. Dłuższy odcinek w zimowych warunkach – trzeba się nastawić na wysiłek.

W kierunku Przełęczy Karkonoskiej

Niestety prognozy się potwierdzają i budzimy się z zupełnie innej scenerii. Ranek przygotował nam totalne mleko i zero widoczności. Ruszamy z naszym dobytkiem na plecach – dziękując, że tyczki są na razie widoczne. W miarę sprawnie dochodzimy do Mokrej Przełęczy, a dalej w kierunku Wielkiego Szyszaka. Praktycznie nie widać stacji Radiowo-Telewizyjnej i Przekaźnikowej – charakterystycznego dla krainy Muminków budynku. Trzeba pilnować szlaku przy tak zerowej widoczności. Z poprzednich doświadczeń pamiętam, że wariant zimowy odbija bardziej w lewo i jest nieco oddalony od Śnieżnych Kotłów. To newralgiczny moment. Po dłuższej chwili zastanawiamy się czemu tak drastycznie tracimy na wysokości. Widoczność kiepska – w zasadzie ograniczona do widoku kolejnej tyczki.

I tyle… słyszymy jakieś głosy w oddali i zaczynamy przypuszczać, że jesteśmy po czeskiej stronie… czyli jednak źle skręciłyśmy… wyłania się Martinova bouda – trzeba zawrócić. Grunt to wiedzieć, gdzie się jest. Nie panikujemy, ale dodatkowa adrenalina sprawia, że szybko wracamy na właściwy szlak. I o dziwo, ta pomyłka okazje się być szczęśliwa. Nagle niebo jakby jaśniejsze, lepiej widać tyczki. Odsłaniają się widoki na czeską stronę. Humory od razu się poprawiają, a zdjęcia same się pstrykają. Zmierzamy zimowym wariantem w stronę Czeskich i Śląskich Kamieni. Pogoda jak w kalejdoskopie zmienia się i ten ostatni dłuższy odcinek pokonujemy znowu w bardzo słabej widoczności. Szczególnie uważamy zbliżając się do Petrovej boudy. Szlak graniczny, nie chcemy znowu przejść na czeską stronę, a dzień już powoli się kończy. Po ostrożnym rozpoznaniu dokonujemy właściwego wyboru i do samego Schroniska Odrodzenie, miejsca naszego noclegu, idziemy już w totalnej szarości i mgle.

Emocje potrzebują odpowiedniego rozładowania. Grzaniec i kolacja wynagradzają nasze wysiłki. Nasza pogodynka, czyli Robert oznajmia, że kolejny dzień to już załamanie pogodowe – ma być mega silny wiatr generalnie kiepsko. W planach mamy dojść do Śląskiego Domu pod Śnieżkę. Ale czujemy w kościach, że wdrożymy plan B.

Zmiana planów

Poranek dostarcza ciekawych wrażeń dźwiękowo-wizualnych. Siedząc na śniadaniu słyszymy wycie wiatru – ale w takich chwilach człowiek pociesza się, że może nie jest tak źle, może to chwilowe, może się uda. Zapinamy się pod samą szyję i osłaniamy wszelkie możliwe wolne przestrzenie naszego ciała. Wychodzimy przed schronisko. Warunki na zewnątrz iście huraganowe, przejście granią, gdzie w zasadzie jesteśmy wystawione na hulający wiatr bez szans na schowanie się w leśnych odcinkach okazuje się bardzo złym pomysłem, wiemy to, bo ledwo udaje nam się z Pauliną ustać na nogach z plecakami, które trochę ważą. Jeżeli na wysokości 1.200 metrów n.p.m. tak wieje, to co dopiero wyżej. Wracamy do schroniska i wyciągamy mapę, ostatecznie decydując się na plan B – czyli zejście niebieskim szlakiem w kierunku Przesieki, a potem odbijając w prawo do miejscowości Borowice. Trudno – nie dotrzemy dziś pod Śnieżkę na ostatni nocleg. Wiemy, że to jedyne rozsądne wyjście. Już samo zejście od schroniska do Przełęczy Karkonoskiej to niezły wysiłek. A to dosłownie 10 minut w normalnych warunkach. Udaje nam się wejść na niebieski szlak i z każdym metrem niżej jest lepiej. Wiatr huczy na przełęczy, ciągle go słychać, ale w lesie jest już o niebo lepiej. Śmiejemy się z Pauliną, że nie trzeba się już przekrzykiwać. Zastanawiamy się tylko, czy uda nam się dostać jakoś do Jeleniej Góry. Borowice wyglądają na bardzo małą miejscowość – więc oczywiste jest, że trzeba złapać jakiegoś stopa. Po drodze mijamy grupę chłopaków, którzy pną się w kierunku przełęczy. Ostrzegamy ich, że wyżej jest kiepsko. A oni w kurtkach jeansowych (z kożuszkiem, ale jednak), ubrani trochę miejsko wybrali się, żeby napić się piwka w czeskich boudach, no cóż każdy decyduje co chce robić. Mijamy cmentarz ofiar obozu jenieckiego i docieramy na przystanek autobusowy. Jest nawet jakieś połączenie, ale za kilka godzin i nie bardzo mamy chęć tam czekać. Schodzimy jeszcze niżej, poszukując innych alternatyw. Mijamy nawet fińską wioskę Kalavela. Widzimy samochody na parkingu – ale niestety nikt nie ma wolnego miejsca w samochodzie. Decydujemy się zejść do głównej drogi i tam szukać szczęścia. Często go mam, więc nie dziwi mnie, że zatrzymuje się pierwszy samochód:) okazuje się, że to mijana grupa chłopaków – jednak odpuścili przełęcz. Jeden z nich nie jest zbyt rozmowny – może słyszał nasze śmieszki podczas spotkania na szlaku. Podwożą nas w dogodne miejsce przesiadkowe. Maszerujemy kilka przystanków, żeby nie czekać zbyt długo na miejski autobus do Jeleniej Góry. Pogoda na nizinach się zmienia – po drodze widzimy tęczę.

Szczęśliwie dojeżdżamy do Jeleniej, a potem pociągiem do Wrocka. Czeka nas jeszcze kilka dni w mieście. Wieczorem czytamy, że tego dnia ratownicy ściągali ludzi ze Śnieżki – nie każdy potrafi zrobić wycof.

WIĘCEJ ZDJĘĆ